Nieuws

Het kabinet stelt volgend jaar € 300 miljoen euro extra beschikbaar voor Defensie. Hiervan wordt ongeveer € 200 miljoen ingezet om de basisgereedheid op orde te brengen. Zo wordt onder meer de reservedelenvoorraad aangevuld en kan extra personeel worden aangenomen. Ongeveer € 100 miljoen is nodig om de Rijksbrede ruilvoetproblematiek op te lossen. Dat is op Prinsjesdag officieel bekend gemaakt.

De commando-overdracht van het 42ste Pantserinfanteriebataljon en het Regiment der Limburgse Jagers vond plaats op 2 september 2016 op het Vrijthof in Maastricht. Lkol Jansen droeg zowel het stokje als het vaandel in letterlijke zin over aan zijn opvolger lkol Goossens. Dat deed hij in bijzijn van onder meer de gouverneur van de Provincie Limburg Theo Bovens, brigade commandant 13 lichte brigade, brigade-generaal Koot en honderden Limburgse Jagers dan wel in dienst als buiten dienst. Ook waren er vele leden van de OVM aanwezig. Voor aanvang van de ceremonie marcheerde het volledige bataljon door de stad richting het Vrijthof.
Regimentskapitein Van Sint Fiet presenteerde vrijdagmiddag op een vol Vrijthof, voor een deel in het 'Mestreechs', het legeronderdeel dat zeer sterk verbonden is aan Limburg. Voor deze gelegenheid was de kapel Bereden Wapens van de Koninklijke Landmacht in het ceremoniële tenue van het Regiment gestoken. Na de overdracht van het stokje en vaandel was het de beurt aan de Schutterij van Valkenburg. Met het geschut 'Eresaluut 1842 Valkenburg' werd twee keer een schot gelost dat de aanwezigen nog wel een tijdje bij zal blijven want het centrum van de voormalige vestingstad Maastricht schudde op haar grondvesten. Behalve de Valkenburgse schutterij was ook de Stadsschutterij Maastricht present. Quick en Flupke, twee ganzen die als mascottes dienstdoen bij de A-compagnie van de Limburgse Jagers, bleven onder al dat geluidsgeweld nog het rustigst. Onbewogen bleven ze in het gareel voor hun soldaten staan. De twee gevleugelde vrienden staan op de Acie vlag misschien voor de gevoelige mens in een confronterende houding. De doggy-positie is toch vooral een die broederschap in de strijd moet symboliseren. Een van de Limburgse Jagers legt het vanmiddag in één zin haarfijn uit: “Ga jij vooruit dan dek ik je”. Na afloop van alle militaire ceremonieel kregen genodigden in de Groote Sociëteit de gelegenheid afscheid te nemen van de gaande lkol Jansen en de nieuwe commandant lkol Goossens te feliciteren met zijn nieuwe job. Niet vooraleer Jansen met vrouw en kinderen in een stoere DAF YA-328 van het Vrijthof werd weggereden onder het lijflied de Limburgse Jagersmars. Als extra verrassing was het voltallige Reünie-orkest van de Limburgse Jagers aanwezig tijdens de receptie om dit moment extra cachet te geven.

Minister Jeanine Hennis-Plasschaert bedankte zaterdag 3 september de Nederlandse Indië-gangers voor hun inzet voor erkenning en waardering van veteranen. Ze deed dit tijdens de jaarlijkse herdenking bij het Nationaal Indië-monument 1945-1962 in Roermond.
Goede omgang met veteranen is een van de belangrijkste lessen van het Nederlandse optreden in de voormalige kolonie. Het heeft de fundamenten gelegd voor het huidige veteranenbeleid. Beleid waarin nadrukkelijk aandacht is voor alle mogelijke gevolgen van een uitzending. Hennis: “En daar zijn de nieuwe generaties veteranen u zeer dankbaar voor. Vandaag eren wij onze veteranen en militairen, staan wij stil bij de immense offers die zijn gebracht.” Ook de persoonlijke impact op de individuele dienstplichtigen bracht ze nadrukkelijk ter sprake. “Vele Indië-veteranen herinneren zich de ontelbare uren van wachtlopen. Continu op je hoede zijn voor die onzichtbare vijand. En natuurlijk de vele patrouilles. Over glibberige sawah-dijkjes, tochten over wegen met vernielde bruggen, gekapte bomen over de weg en altijd die dreiging van een aanval uit het niets. De spanning en de angst voor het onbekende en onverwachte, het sneuvelen van kameraden, de vele gewonden. Het heeft, begrijpelijkerwijs, vele veteranen getekend.” Voor de vele duizenden dienstplichtige Nederlanders en de vrijwilligers en militairen van het voormalig Koninklijk Nederlandsch-Indisch Leger was de periode indrukwekkend en ingrijpend. “Voor sommigen zelfs traumatisch”, sprak Hennis. Wat het niet makkelijker maakte, was de ontvangst bij terugkeer in Nederland. “Uitgestuurd door de regering, in de overtuiging het goede te doen, hadden zij hun leven gewaagd. Bij terugkeer was nationale waardering en erkenning echter ver te zoeken. Vele veteranen kozen er dan ook voor om vooral hun mond te houden.” Het feit dat het Nederlandse optreden in de voormalige kolonie nog altijd omstreden is, negeerde de minister niet. “Iedereen beseft dat het geen enkele zin heeft om voor het verleden weg te lopen, dat er niets mis is met kritisch zijn over de koers van de Nederlandse regering van toen. Voor mij is één ding duidelijk: wie een afgewogen oordeel wil geven, dient de gebeurtenissen ook te willen bezien in de context en omstandigheden van die tijd.”
Bij het monument in Roermond worden de meer dan 6.200 Nederlandse militairen herdacht die zijn omgekomen in het voormalig Nederlands-Indië of in Nieuw-Guinea tussen 1945 en 1962. Dit gebeurt sinds 2010 jaarlijks op de eerste zaterdag van september